Fark
Ben pilotum, eşim de özel eğitimci. 6
yaşında bir oğlumuz, 13 yaşında bir kızımız var. Çocuklarla iletişimde her anne
ve babanın yaşadığı problemleri biz de yaşıyorduk.
Bazen ikimizin de çileden çıktığı anlar
oluyordu. Bazen anne ve baba olmak dünyanın en zor şeyi gibi geliyordu.
Sorunlar aslında çok benzerdi. Çocukların sözlerimizi dinlememeleri,
sorumluluklarını yerine getirmemeleri gibi sorunlardı.
Ama çalışan insanlar olarak bazen bu
durum sabrımızın taşmasıyla sonuçlanıyordu. Sonra da kızdığımız için kendimize
kızmaya başlıyorduk.
Fakat bir gün çok özel bir şey oldu. Bu
eve kapanma döneminde bir kitapla tanıştık. Çocuklarla olan ilişkimiz açısından
gerçekten de hayatımızı değiştirdi.
Meğer "odanı topla" demekle
"odanın toplanması gerekiyor" demek arasında ne büyük fark varmış.
Meğer kardeş kavgaları tahmin ettiğimiz kadar kötü değilmiş. Ve daha bir sürü
şey...
Kitabın çok basit bir dili var. Her şey
örneklerle ve yaşanmış diyaloglarla anlatılmış. Böyle olması, çocuklarla
iletişimde yaptığımız hataları çok net biçimde görmemizi sağladı. Bu önemli
çünkü düzgün iletişim kurabilmek için önce yaptığınız hatayı fark etmeniz
gerekiyor.
Öğrendiklerimizi eşimle birlikte bir
aydır uyguluyoruz. Bu kadar mı fark olur. Sadece kullandığımız kelimeler
değişti ve her şey olumlu manada değişti.
Geçmişte yaşadığımız öfke nöbetleri,
inatlaşmalar, hepsi bitti. Herkes sorumluluklarını yerine getiriyor ve
birbirimize eskisinden daha sıkı biçimde bağlıyız. Keşke 13 yıl önce bu
kitaptaki bilgileri bilseydik.
Merak edenler için kitabın adı,
"Sevmek Yetmez: Çocuk Eğitimindeki Eksik Parça". Son olarak kitaptan
beğendiğim küçük bir parçayla sözlerimi bitiriyorum:
“Kendi evlerinin güvenli ortamında bir
kardeşle kavga etmek çocuklara ‘temiz bir şekilde kavga etmek’, bir
çatışma konusunda istişare etmek, farklılıkları çözüme kavuşturmak ve
yaşamın her zaman adil olamayabileceğini fark etmek için bir ortam sunar.”
